Кога во 2014 година беше премиерно прикажан филмот „Ритамот на лудилото“ (Whiplash), кој на режисерот Демиен Шазел му донесе светска слава, а на ветеранот Џ. К. Симонс „Оскар“ за споредна улога, глобалната џез-заедница беше бесна и го подигна својот глас.

Суштината на овие приговори се однесува на „нереалистичниот“ приказ на светот на џезот и образовниот систем, прикажани преку патолошкиот однос меѓу професорот-тиранин и младиот амбициозен тапанар. А суштината зад оваа „суштина“ беше фактот дека џез-заедницата е прикажана без трошка романтизација и позитивни стереотипи.

Ако се земе предвид дека џезот со децении маки мачи со комерцијалниот потенцијал и атрактивните наративи кои би ѝ дале на самата музика приемчив социјален контекст, донекаде е разбирлив и оправдан стравот дека ваквиот филм би му донел лоша репутација на џезот.

Ако го оставиме настрана приговорот дека филмот го прикажува авторското видување на реалноста преку уметничката слобода, и понатаму би можело да се каже дека Шазел донесе повеќе добро отколку лошо во перцепцијата за џезот кај филмската и телевизиската публика на денешницата.

Џезот денес не е она што бил во 60-тите. Нема големи свирачки херои, нема значајни општествени и духовни наративи за „ослободување“. Па и поранешните митолошки џез-херои како Мајлс Дејвис или Чарлс Мингус, на крстосницата на лудилото, алкохолизмот, зависноста од дрога, веќе не претставуваат никаков романтизиран симпатичен пример на „неуреден уметник“. Телевизиското производство уште од почетокот на 21 век успешно ги деконструира многуте стереотипи во драматуршкото портретирање на одредени професии, додавајќи „нијанси на сиво“ во портретирањето на ликовите. Нешто такво стана посакуван стандард за режисерите и продуцентите во 2020 година, а за образованата публика е нешто што се подразбира и посакува.