Професорката Ана Фрицханд од Институтот за психологија од Филозофскиот факултет од Скопје една од најинспиративните професорки според нашата анкета на која гласаа студентите. Таа во 2015 година се најде и на листата меѓу десетте најдобри професори, што покажува дека им е навистина омилена на студентите од Филозофскиот факултет.



- Ме радува што по втор пат за една година студентите ме одбираат меѓу омилените професори. Сето ова укажува на континуирано позитивните и конструктивни релации, на меѓусебната почит и доверба, како и на двонасочноста во процесот на учење што постојат меѓу студентите и мене - вели таа во интервјуто за Факултети мк.

Факултети.мк: Што Ве инспирира Вас кај студентите, за да им бидете и секако да останете посветени?
- Посебно ме инспирира желбата на студентите да дознаат повеќе за содржините од предметите што ги предавам и тоа не само да научат, туку и да ги разберат процесите за кои зборуваме. Тоа се гледа од начинот на кој ги следат предавањата и вежбите, од начинот на кој ги поставуваат прашањата, од нивната редовност на наставата и слично. Инспирираат и нивните насмеани лица и сјајни погледи додека дискутираме на теми од областа на Развојната психологија кои им се важни и интересни, потоа жарот со кој влегуваат во тие дискусии и меѓусебно ги соочуваат аргументите, нивниот критички став и информираност за многу од темите кои ги обработуваме во рамки на наставата. Ако на сето ова се придодаде и фактот дека студентите на Институтот за психологија се вбројуваат меѓу студентите со највисоки академски постигнувања во текот на студиите на целиот Филозофски факултет, задоволството и честа да се работи со нив се уште поголеми, а со тоа и самата инспирација.

Факултети мк: Има ли некоја посебна причина што Ве натера да ја изберете оваа професија и како е денеска да се биде учител?
- Уште од првиот ден на моите студии по психологија, кога беше официјалниот прием на студенти (во октомври, 1996 година), си поставив за цел еден ден и јас да бидам универзитетски професор. Си ветив самата на себе дека ќе ја достигнам таа цел, бидејќи чувствував (а сега сум веќе сигурна) дека тоа е мојот професионален пат. Пред да се запишам на овие студии размислував за студии на Медицинскиот факултет, но за кратко време решив дека психологијата е опција која мене лично повеќе ми одговара. Веднаш по дипломирањето во 2001 година бев ангажирана како демонстратор, потоа како помлад асистент и натаму ги изодев сите повисоки нивоа додека не дојдов до она што сум денес – вонреден професор. Можам да кажам дека воопшто не беше лесно. Психологијата како наука, сама по себе, е многу комплексна, но во исто време и многу инспиративна. Воедно, критериумите на професорите беа и сè уште се многу високи, па испитите не се полагаа(т) лесно. Сепак, кога ќе си поставиме јасна цел и ќе развиеме патишта по кои ќе ја достигнеме, тогаш ништо не е претешко, а уште помалку невозможно. Треба само да знаеме што сакаме да постигнеме и како можеме тоа да го реализираме.

Денес многумина велат дека не е лесно да си наставник на новиве генерации, но претпоставувам дека професорите тоа го мислеле и за мојата генерација, а и за многу генерации пред мојата. Она што е сигурно е дека секоја генерација носи свои карактеристики и предизвици со кои ние наставниците треба да се соочиме. Според мене, токму во тоа е умешноста на добриот и успешен наставник – да се обиде да го извлече најдоброто од секој студент, да го даде својот максимум за да им го пренесе знаењето и вештините на јасен и разбирлив начин и така да ги мотивира уште повеќе да ја засакаат професијата за која се определиле. Оттука поаѓам и јас кога го започнувам секое мое предавање. На крајот, мојот најголем успех како наставник, е кога моите студенти ќе дипломираат и кога ќе дознаам дека се реализирале на професионален план, како успешни поединци и како успешни психолози – или како што честопати умеам да кажам, дека секој од нив го нашол своето место под сонцето.