„...Паметам кога бев дете, бев многу немирен. Цело време мораше некој да вика по мене и неретко да ме натепа затоа што не можеа да ме остават пет минути, а да не направам некоја глупост. Честопати моите игри завршуваа со последици материјална штета или повреда, но памет никако не ми доаѓаше. Сега се присеќавам на тоа време и со сигурност можам да кажам дека тогаш чувствував вина, се чувствував виновен за сѐ, а најтешко ми беше што се чувствував виновен што постојам затоа што на сите им бев проблем, освен на мојата мајка, која имаше разбирање за мене, иако душата ѝ ја вадев со моите постапки.“