Бавно движечките судири на тектонските плочи од океанот повлекуваат околу трипати повеќе вода во длабоката земја отколку што претходно се верувало, покажува сеизмичкото истражување што го опфатило Маријанскиот Ров.
Набљудувањата од најдлабоките океански ровови во светот имаат важни импликации за глобалниот циклус на водата, велат истражувачите.
- Луѓето знаеја дека зоните на субдукција би можеле да ја намалат водата, но не знаеја колку - вели Чен Каи од Универзитетот во Вашингтон и прв автор на трудот.
Истражувањето покажува дека субдукциските зони поместуваат многу повеќе вода во длабочината на внатрешноста на Земјата - многу километри под површината отколку што претходно се мислело - вели Кандас Мејџор, програмски директор во Одделот за океанистички науки на Националната научна фондација, која го финансирала истражувањето.
- Резултатите ја нагласуваат важната улога на субдукциони зони во циклусот на водата на Земјата. Претходните процени во голема мера варираат во количеството вода што подлегнува на субдукција подлабоко од 96 километри - вели Даглас А. Виенс, професор по земјени и планетарни науки и советник во истражувањето.
- Главниот извор на несигурност во овие пресметки беше иницијалната содржина на вода во горниот дел на субдукција - додава тој.
За да го спроведат истражувањето, истражувачите ја слушале бучавата на Земјата повеќе од една година - од амбиентален шум до вистински земјотреси - користејќи мрежа од 19 пасивни сеизмографи на дното распоредени низ Маријанскиот Ров, заедно со седум сеизмографи поставени на остров.
Новите сеизмички набљудувања даваат посуптилна слика за Пацифичката плоча што е наведната во ровот - разрешувајќи ја неговата тродимензионална структура и следејќи ги релативните брзини на видови карпи што имаат различни способности за држење на водата.
Карпите може да ја фатат и да ја држат водата на различни начини. Океанската вода на врвот на плочата се спушта во кората на Земјата и горната мантија по должината што ја врзува областа каде што плочите се судираат и свтикуваат. Тогаш водата заглавува.
Под одредени температури и услови на притисок, хемиските реакции ја принудуваат водата да премине во нетечна форма како хидролошки минерали, водени камења кои ја заклучуваат водата во карпата во геолошката плоча. Цело време плочата продолжува да ползи дури подлабоко во мантијата на Земјата, носејќи ја водата со себе.
Претходните истражувања забележале дека плочата на субдукција може да ја држи водата. Но, тие не можеле да одредат колку вода плочата држи и колку длабоко оди.
- Претходните конвенции беа базирани на активни извори што можат да ги покажат само горните 4-5 километри во влезната плоча. Но, не може да бидат прецизни за тоа колку е густа или колку е хидрирана. Нашето истражување се обиде да го ограничи тоа. Ако водата може да навлезе подлабоко во почвата, таа може да остане таму и да биде сведена на уште подлабоки длабочини - вели Чен Цаи.
Научниците веруваат дека поголемиот дел од водата што оди во ровот се враќа од земјата во атмосферата како водена пареа кога вулканите избиваат, стотици километри оддалечени.
Но, со ревидираните процени на водата, нејзиниот износ што влегува во почвата изгледа дека во голема мера го надминува износот на
вода што излегува.
- Процената на големата, долгорочна тектоника значително придонесува за глобалното водоснабдување, што е тешко точно да се квантифицира - вели Веисен Шен, асистент професор по геонауки.