Филозофираме со Јирген Хабермас

Јирген Хабермас е највлијателниот филозоф од втората половина на 20 век. Роден во 1929 година, Хабермас е доста влијателен социјален и политички мислител. Припаѓа на втората генерација на Франкфуртската школа.

Неговата работа силно влијаела на многу дисциплини, вклучувајќи ги и комуникациските студии, културните студии, моралната теорија, правото, лингвистиката, книжевната теорија, филозофијата, политичките науки, верските студии, теологијата, социологијата и демократската теорија.

Структурална трансформација на јавната сфера

Во наведеното дело Хабермас покажал како модерните европски салони, кафулиња и литературни групи содржат средства за демократизација на јавната сфера. Се чини дека не само јазикот, туку и науката не може да најде нови изрази за категории од јавната и приватната сфера и политичко размислување, вели Хабермас,

Во воведното предавање на Универзитетот во Франкфурт во 1965 година, „Знаење и човечки интереси“, Хабермас ги поставил темелите на нормативната верзија на критичната социјална теорија.

Пресврт прави во 1981 година во „Теорија на комуникативна акција“ каде што тврди дека човечката интеракција во суштина не е стратешка, туку соопштува дека останува на тоа да го поддржува заемното разбирање преку остварување на личните интереси на поединците. Ова повторно подразбира нерационална принуда. Сите учесници на една интеракција ќе имаат цел заедничко разбирање на она што за актерите ќе претставува и главна мотивација за „Идеална комуникациска заедница“, пишува во Хабермасовиот водич до ненасилни сили на подобриот аргумент.

Егзистенцијализам

Прашањата со кои Хабермас се занимава во последните децении се егзистенцијалистички и притоа се осврнува на религијата, рационалноста, секуларната констелација, коспомолитското и етичкото, просветлувањето и традиционалните погледи кон светот.

Во 2001 година ги пишува „Иднината на човековата природа“, „Верата и знаењето“, а во 2002 година „Религијата и рационалноста: Есеј за причината, бог и модернизмот“, па се вклучува во низата мислители преокупирани со теми на надеж наспрема надеж како Кјеркегор и Сартр, Мек и Молтман.