Во 1966 година Италија била потресена од храбрите напори на една жена да го оспори третманот на земјата кон жртвите на силување - чии лекции, за жал, сѐ уште се релевантни.
Франка Виола станала првата Италијанка која одбила „рехабилитационен брак“ (италијански: „matrimonio riparatore“) со нејзиниот силувач откако доживеала киднапирање и силување. Таа била првата Италијанка што одбила да се омажи за својот силувач и успеала наместо пред олтар, да го однесе на суд.
Виола пораснала во Алкамо, Сицилија, во фармерско семејство. Во 1963 година, на 15-годишна возраст, таа се свршила со 23-годишниот Филипо Мелодија, внук на локалната мафија. Но, откако Мелодија бил уапсен за кражба, таткото на Виола инсистирал таа да ја раскине свршувачката, па таа го направила тоа. Потоа Мелодија отпатувал за Германија.
Во 1965 година Виола се свршила за друг маж. Во меѓувреме, Мелодија се вратил во Алкамо и неуспешно се обидувал да влезе во животот на Виола, демнејќи ја неа и заканувајќи им се на татко ѝ и на нејзиниот свршеник.
На 26 декември 1965 година, во раните утрински часови, Мелодија и група од 12 вооружени придружници упаднале во домот на Виола и ја киднапирале, при што ја претепале мајката на Виола и го зеле 8-годишниот брат на Франка, Маријано, кој одбил да ја пушти сестра си.
Маријано бил ослободен неколку часа подоцна, но Франка била држена 8 дена во домот на сестрата на Мелодија и нејзиниот сопруг (фарма на периферијата на градот), каде што постојано била силувана. Мелодија ѝ рекол дека така ќе биде принудена да се омажи за него за да не стане „обесчестена“ жена, но Виола одговорила дека нема намера да се омажи и, згора на тоа, дека ќе го тужи за киднапирање и силување.
Судењето било доста популарно во Италија бидејќи однесувањето на Виола се судрило со традиционалните општествени конвенции во Јужна Италија, според кои жената би ја изгубила честа ако не се омажи за мажот со кој ја изгубила невиноста.
Според традиционалниот општествен кодекс, овој избор би ја направил „дона свергогната“ - „жена без чест“ (буквално: „бесрамна жена“), бидејќи ја изгубила невиноста без да се омажи. Забележливо е дека овие концепти не биле ексклузивни за Сицилија или руралните области.
До одреден степен, тие биле имплицитни и во италијанскиот Кривичен законик од тоа време, односно во член 544, кој го поистоветувал силувањето со кривично дело против „јавниот морал“ наместо личен прекршок, и ја формализирал идејата за „рехабилитационен брак“ (matrimonio riparatore), наведувајќи дека ако силувачот се ожени со неговата жртва, неговото кривично дело автоматски ќе биде избришано.
Судењето било сензација во Алкамо и пошироко. Многу луѓе дебатирале за судењето, кое подоцна било пренесено и од „Њујорк тајмс“.
И покрај тоа што била централна фигура на овој настан, јавниот наратив ги засенил мислите и целите на Виола. Весниците ја опишувале како нежна, тенка и убава.
Мелодија на крајот бил прогласен за виновен и осуден на 11 години затвор, а неговите соучесници добиле четири години. Членот од законот според кој силувачот може да го избрише своето злосторство тогаш кога ќе се ожени со својата жртва не бил укинат до 1981 година.
Сексуалното насилство станало кривично дело против личност (наместо против „јавниот морал“) дури во 1996 година. Мелодија бил ослободен од затвор во 1976 година и протеран од Сицилија поради неговите мафијашки врски. Две години подоцна бил застрелан во Модена.
Франка Виола се омажила за Џузепе Руиси во декември 1968 година, кога имала речиси 21 година. Тие се сакале уште од детството. Руиси инсистирал на тоа дека сака да се ожени со девојката што отсекогаш ја сакал и покрај заканите и шпекулациите, но морал да побара дозвола за огнено оружје откако ја добил дозволата за брак, за да се заштити себеси и неговата сопруга.
И италијанскиот претседател Џузепе Сарагат и папата Павле VI јавно ја изразија својата благодарност за храброста на Франка Виола. Виола и Руиси имаа три деца (два сина и една ќерка). Франка Виола сè уште живее во Алкамо со својот сопруг.