Постојат многу работи што ги изразуваат бакнувањето, ракувањето и прегратката. Низ историјата ваквото поздравување било користено за да сигнализира пријателство, да финализира деловна трансакција или да укаже на верска приврзаност. Но, допирањето непознати луѓе може да донесе и други, помалку корисни исходи - како појава на болести.

Поради стравот од Ковид-19, Франција ги предупреди нејзините граѓани да не го користат нивниот славен поздрав - бакнеж на образот, а насекаде низ светот деловните зделки се склучуваат со поздрави со лакот. Но, со оглед на историја стара илјадници години, и двата поздрава веројатно имаат многу цврсти корени за да бидат прекинати.

Популарна теорија за потеклото на ракувањето вели дека тоа почнало како гест на мирот. Држејќи се за рацете, луѓето покажувале дека не држеле оружје, а ракувањето било начин да се осигурат дека немаат ништо скриено во ракавот. Низ античкиот свет ракувањето се појавува на вазни, надгробни плочи и камени плочи во сцените на свадбите, додека боговите прават зделки, кога младите воини заминуваат во војна и за време на пристигнувањето на мртвите во задгробниот живот.

- Ракувањето продолжува да биде популарна слика денес бидејќи и ние ја гледаме како комплексен и двосмислен мотив - вели историчарот на уметност Гленис Дејвис во анализата за употребата на ракувањето во класичната уметност.


- Наместо оваа практика, тие го користеле ракувањето - пишува историчарот Мајкл Закерман.

Може да има научно објаснување за неговата трајна моќ. Во истражување од 2015 година истражувачите во Израел снимиле ракување помеѓу стотици страници и откриле дека речиси една четвртина од учесниците по ракувањето си ги мирисале рацете. Тие теоретизирале дека ракувањето може да биде несвесно користено за откривање хемиски сигнали и веројатно како средство за комуникација - исто како што прават другите животни кога се мирисаат меѓу себе.

И бакнувањето како поздрав има богата историја. Било вклучено во раното христијанство и користено во верски церемонии. Денес, брзиот бакнеж во образот, на француски познат како „ла бис“, е стандарден поздрав низ целиот свет. Се претпоставува дека зборот потекнува од Римјаните, кои имаат различен термин за секој вид бакнеж, а учтивата верзија на бакнежот ја нарекуваат „басиум“. Во Париз два бакнежи во образите е чест поздрав, а во некои делови од Франција често е и поздравувањето со три бакнежи. Поздравот со бакнежи на образите е вообичаен и во Египет, Латинска Америка и на Филипините.

Се смета дека за време на чумата во 14 век „ла бис“ можеби престанал, но повторно заживеал 400 години подоцна, по Француската револуција. Во 2009 година „ла бис“ бил привремено паузиран поради свинскиот грип. На крајот од февруари францускиот министер за здравство ги советувал луѓето да не го користат овој поздрав поради зголемувањето на бројот на заразени со коронавирусот.

Во книгата „Не гледај, не допирај“ бихевиоралниот научник Вал Куртис од Лондонската школа за хигиена и тропска медицина вели дека една можна причина за појавата на бакнувањето и ракувањето како форми на поздрав е луѓето да покажат дека имаат доволно доверба во другата личност така што дури можеме да споделуваме и микроорганизми.

Во истражување од 1929 година медицинската сестра Лејла Гивен напишала статија во американското списание „Нрсинг“ жалејќи за изгубените поздрави што не вклучувале допирање. Таа предупредила дека рацете се преносители на бактерии и ги наведува раните истражувања што покажуваат дека со ракувањето лесно се шират бактерии. Како заклучок, таа им порачала на Американците да го усвојат кинескиот обичај на ракување со сопствените раце.