Информација поради која коњите никогаш повеќе нема да ги гледате на ист начин: копитото е само еден џиновски прст. Коњите еволуирале од животни со неколку прсти, но на крајот ги изгубиле во текот на милиони години еволуција. Но зошто? Истражувањата користат 3D фосилни скенирања за да го откријат одговорот.

Еден предок на современиот коњ е Хиракотерии, животно со големина на куче што живеело пред околу 50 милиони години. Поважно, имало прсти: четири на предните нозе и  три на задните нозе. Во времето кога постоело, планетата била топла, влажна и обрасната со дрвја, многу слична на дождовните шуми денес.

Но пред околу 35 милиони години, глобалните температури се намалиле и се создала клима слична на онаа во која живееме денес. Во Северна Америка, голем дел од шумите исчезнале, оставајќи сува трева на нивно место - а животните како Хиракотериите, кои јаделе лисја, започнале да исчезнуваат со нив. Почнувајќи од пред 24 милиони години, Парахипус кој имал три прсти бил знак за оваа еволуција од шуми до рамнини - неговите заби му овозможиле да јадат лисја и трева.

Оваа промена на пасиштата ја направи брзината на трчање многу важна за опстанок. Исто така и големината на телото играла голема улога, бидејќи тревата не давала толку енергија како лисјата, а поголемите животни можеле да штедат енергија (преку топлината) многу подобро од малите животни. Со текот на времето, сите овие еволутивни притисоци довеле до тоа големите коњи да можат да трчаат брзо. Но ова не го објаснува фактот што ги изгубиле прстите.

Во истражување објавено во август 2017 година, еволутивните биолози од Универзитетот Харвард собрале 13 фосилизирани коски од нозе на коњ, стари 50 милиони години, од Хиракотериите до коњите денес. Тие користеле 3D скенирање за да ја измерат должината и површината на коските. Потоа тие проценувале колку би тежел еден коњ,  а со тоа и под колкав стрес биле коските на нивните нозе кога трчале, тропале и скокале.

Тие откриле дека како коњите станувале поголеми, нивните централни прсти на нозете станува поголеми со цел коските од нозете да им бидат поотпорни на стрес. Ова не се случило одеднаш - тие откриле дека Парахипусот со различен апетит, не можел да го издржи физичкиот стрес без помош на двата странични прсти. Но со оглед на тоа што нозете на коњите станувале подолги и централниот прст станува поголем, страничните прст им биле помалку корисни, па се претвориле во пречка отколку помош.