Понекогаш, за да уживате во вистинска природна убавина, доволно е да имате возачка дозвола. Tаков случај наоѓаме во Австрија на тамошниот пат Гросглокнер, кој е познат по тоа што е еден од најубавите панорамски патишта на европскиот континент.
Овој алпски пат бил отворен за сообраќај во 1935 година. Патот со текот на времето стана уште побезбеден, поширок и поудобен за возење, достапен практично во текот на целата година и придружен со обемна туристичка инфраструктура и понуда.
Но, едно нешто во врска со него никогаш не се променило: возењето сè уште ве остава без здив. Токму тоа е причината поради која делува како магнет на љубителите на природата и ги привлекува од сите страни на светот. А сите посетители со сигурност ќе најдат нешто за себе: од предизвици за пешачење и пешачки патеки во неговата непосредна близина, преку хотели и викендички до музеи и, се разбира, видиковци. Има и тематски игралишта за семејства со деца.
Фото: Unsplash
Самиот пат е долг 48 километри и има 36 свиоци. Секој од нив е вистинско уживање. Инаку, највисоката точка по која поминува патот е Еделвајспице на 2.500 метри надморска височина, а самиот пат го поврзува Брук во областа Салцбург со Хајлигенблут во Корушка. Овој пат ги носи посетителите длабоко во центарот на најголемиот австриски национален парк наречен Хохе Тауерн. Површината на паркот е 1.800 квадратни километри, а се протега низ неколку австриски региони - веќе споменатите Салцбург и Корушка и Тирол.
Целта на сите посетители е Кајзер-Франц-Јозефс-Хохе, односно возвишението на императорот Франц Јозеф. Се протега на надморска височина од 2.369 метри, а некогаш, во далечната 1856 година, самиот император го посетил за да ужива во неговата убавина, па денес локацијата нему му го должи своето име. Имено, токму таму има прекрасен поглед на Гросглокнер, највисоката планина во Австрија по која го носи името патот, висока 3.798 метри, а веднаш под неа е глечерот Пастерзе.
За жал, глечерот има тажна приказна. Долг е околу осум километри и се смета за најголемиот глечер во областа на Источните Алпи, но секоја година се намалува за околу 50 метри. Неговиот вкупен волумен е буквално преполовен од првите мерења во 1851 година до денес.
Почетната идеја за патот предизвикувала потсмев
Овој познат пат, кој денес е погоден за возење практично со сите транспортни средства, од автобус до велосипед, бил создаден од инженерот Франц Валак и гувернерот на Салцбург, Франц Рерл, кои се залагале за проектот.
Фото: Unsplash
Иронично, денешниот исклучително успешен и популарен проект предизвика потсмев за време на неговите концептуални почетоци. Имено, кога група австриски експерти предложиле план за изградба на пат над планините во 1924 година, тие биле исмејувани. Имено, во Австрија, Германија и Италија во тоа време имало само 154.000 приватни автомобили, 92.000 мотори и 2.000 километри асфалтирани патишта, па ваквата туристичка инвестиција не звучела баш профитабилно. Покрај тоа, Австрија била во таков економски неред што дури и најскромниот дизајн на патишта изгледал финансиски неостварлив.
Сепак, на крајот започнала изградбата, со цел да се вработат луѓе: во 1930 година, 3.200 работници почнале да работат на неа. Се предвидувало дека, откако ќе биде завршен, ќе привлече 120.000 луѓе годишно. Но, веќе во 1938 година имало 375 илјади. Во 1962 година, 1,3 милиони луѓе го посетиле патот и 360.000 возила возеле по него.
Фото: Unsplash
Патот за сообраќај се отвора на крајот на април или почетокот на мај, а може да се вози до крајот на октомври или почетокот на ноември. Но, не било секогаш така. На почетокот, во 1936 и 1937 година, 350 мажи го чистеле снегот од патот за да се одржи барем една лента проодна. Во тоа време можел да се користи само 132 дена во годината. Во денешно време посетата е повеќе од можна, па дури и туристичките агенции нудат аранжмани за екскурзија како крајна дестинација.
Извор:
Putnikofer.hr
Фото: Unsplash