Реставрацијата на уметничките дела бара постојана работа со рацете и остро око. Со векови конзерваторите реставрирале слики со идентификување на областите што треба да се поправат, а потоа со мешање на точната нијанса на боја за да ги пополнат областите една по една. Честопати, една слика може да има илјадници мали области што бараат индивидуално внимание, па реставрацијата на една слика може да трае од неколку недели до неколку години.

Во последниве години алатките за дигитална реставрација отворија пат за создавање виртуелни претстави на оригинални, реставрирани дела. Овие алатки применуваат компјутерска визија, препознавање слики и техники на споредување бои за релативно брзо генерирање на „дигитално реставрирана“ верзија на слика, но досега немаше начин дигиталните реставрации директно да се пренесат на оригиналното дело.

Во труд што се појавува во списанието „Природа“, студентот по инженерство на МИТ, Алекс Качкин, претставува нов метод што го развил за физичко нанесување дигитална реставрација директно на оригиналната слика.

Реставрацијата е отпечатена на многу тенок полимерен филм, во форма на маска, што може да се порамни и залепи на оригиналната слика, а исто така може лесно да се отстрани. Качкин вели дека дигиталната датотека од маската може да се чува и користи од идните конзерватори за да видат точно какви промени се направени за да се реставрира оригиналната слика.

- Бидејќи постои дигитален запис за тоа која маска е употребена, по 100 години, следниот пат кога некој ќе работи со ова, ќе има исклучително јасно разбирање за тоа што е направено на сликата. А тоа никогаш порано не било можно во конзервацијата – истакнал Качкин.

Како демонстрација, тој го применил методот на лошо оштетена слика со масло од 15 век. Методот автоматски идентификувал 5.612 одделни области на кои им била потребна поправка и ги пополнил тие области со 57.314 различни бои. Целиот процес, од почеток до крај, траел 3,5 часа, што тој проценува дека е околу 66 пати побрзо од традиционалните методи на реставрација.

Качкин признава дека постојат етички прашања што треба да се земат предвид, на пример, дали реставрираната верзија е соодветна претстава на оригиналниот стил и намера на уметникот. Секоја примена на неговиот нов метод, вели тој, треба да се направи во консултација со конзерватори кои се запознаени со историјата и потеклото на сликата.

Тој ја скенирал исчистената слика, вклучувајќи многу области каде што бојата избледела или се оштетила. Потоа ги користел постојните алгоритми за вештачка интелигенција за да анализира и да создаде виртуелна верзија на тоа како сликата веројатно изгледала во нејзината оригинална состојба. Потоа Качкин развил софтвер кој создава мапа на областите на оригиналната слика што треба да се пополнат, заедно со точните бои. Потоа оваа мапа се преведува во физичка маска со два слоја, која се печати на тенки филмови базирани на полимери. Првиот слој се печати во боја, додека вториот се печати во потполно ист шаблон, но во бела боја.

- Ќе биде потребно многу размислување за етичките предизвици вклучени во секоја фаза од овој процес, за да се види како ова може да се примени на начин што е најконзистентен со принципите на конзервација. Ја поставуваме рамката за развој на понатамошни методи - заклучил Качкин.

Извор: m.vidi.hr

Фото: YouTube screenshot