Англија во викторијанската ера била земја на контрасти. Од една страна, луксузот цветал, а од друга страна, владеела сиромаштијата. Последиците од индустриската револуција, како и болестите и епидемиите што биле распространети тогаш, не поштедиле никого. Не е случајно што „Потеклото на видовите“ на Дарвин било објавено во тоа време, што дополнително ја зајакнало идејата за преживување на најсилните во колективната свест. Но, она што им донело просперитет на некои, им гарантирало мизерија на други.
Како што растел бројот на луѓе што ги загубиле своите домови и завршиле на улица, се појавила потреба од засолништа каде што несреќните луѓе можеле да ги преживеат суровите услови.
Едно пени за клупа
Едно од првите засолништа за бездомници во Лондон нудело можност за спиење за цена од едно пени. Сепак, за овие пари, луѓето не добивале кревет, туку само можност да седат на непријатна клупа во ладна соба. Лежењето не било дозволено. „Пени сит ап“ акција, ја водела Армијата на спасот за да им обезбеди помош на сиромашните жители на Блекфрајарс. Засолништето потекнува од викторијанската ера, кон крајот на 19 и почетокот на 20 век.
-За едно пени, мажите лежат на гол под или седат до ѕидот. Нема кревети или лежаи од каков било вид, само дрвени потпори за клекнување. Нема шпорет - е еден од описите на засолништето за бездомници во Престон, познато и како Куќа на очајот.
Најголемиот недостаток било тоа што на повеќето засолништа за бездомници всушност не им било дозволено да спијат - некои дури вработувале чувари за да ги спречат луѓето да заспијат. Иако биле побезбедни отколку на улиците, овие објекти биле синоним за мизерија и непријатност.
Наместо кревет - дрвена кутија
Седничкиот ковчег од едно пени било најевтиното засолниште за бездомниците во тоа време. Во Лондон имало и поскапи засолништа, како што е ковчег од четири пенија. На ова грдо место, луѓето спиеле во дрвени кутии што личеле на ковчези.
За два пенија тие спиееле седејќи на клупа, со јаже што ги држело бездомниците за да ги спречи да паднат додека спиеле. Луѓето биле збиени како сардини, а јажето се сечело во зори како сигнал дека е време да се излезе на улица. Повеќето луѓе паѓале на подот.
Според денешните стандарди, ваквите засолништа за бездомници би се сметале за несоодветни и бездушни. Сепак, во тоа време, тие биле добронамерен, евтин и сочувствителен обид за справување со наглиот пораст на сиромаштијата во Англија.
Армијата на спасот верувала дека засолништата обезбедуваат заштита од суровите лондонски зими. Други, како што е професорот Хауард Серкомб од Универзитетот во Стратклајд, тврделе дека ваквите институции се поверојатно дизајнирани за контрола на бездомништвото.
Некои веруваат дека терминот мамурлак („hangover“) потекнува од бездомниците кои спиеле висејќи на јажиња, но оваа теорија никогаш не е потврдена со сигурност.
Извор: punkufer.dnevnik.hr
Фото: Freepik/Instagram