Секој што има куче веројатно барем еднаш се запрашал: зошто моето куче лае на некои луѓе, а на други не?

Иако ова однесување изгледа случајно, постои објаснување засновано на комбинација од фактори како заштитнички инстинкт, претходни искуства и дури и човечкиот мирис.

Разбирањето на причините за ваквото однесување може да ви помогне подобро да го разберете вашето куче и да ја зацврстите вашата поврзаност со него.

Ако ги препознаете нештата што му создаваат непријатност или ги доживува како закана, ќе можете подобро да ја приспособите интеракцијата со непознати и да му овозможите чувство на сигурност и опуштеност.

Кучињата имаат заштитнички инстинкт

По природа, кучињата бранат територија и имаат силен заштитнички нагон. Со лаењето предупредуваат на сè што го доживуваат како потенцијална закана за својот сопственик или просторот во кој живеат.

Иако ова однесување се разликува од куче до куче, генерално тие имаат поголема склоност да лаат на луѓе кои им изгледаат необично или се однесуваат на начин кој не им е познат.

Начинот на кој некој гледа, положбата на телото или наглите движења може да предизвикаат вознемиреност кај кучето. Повисок тон на гласот или држење што кучето го толкува како агресивно, може да поттикне одбранбено лаење.

Од друга страна, лица што се однесуваат смирено и самоуверено, кучето може да ги доживее како помалку заканувачки.

Улогата на мирисот кај кучињата

Мирисот е едно од најважните сетила кај кучињата. Тие можат да препознаат луѓе преку нивниот мирис и да го поврзат со претходни искуства.

Ако вашето куче имало негативно искуство со личност што носела одреден парфем или имала специфичен мирис, може тој мирис да го поврзе со опасност и да реагира со лаење.

Дополнително, кучињата можат да ги детектираат човечките хормони. Кога сме вознемирени или исплашени, нашето тело ослободува супстанции што кучињата можат да ги почувствуваат. На пример, чувствувајќи адреналин, кучето може да стане повнимателно и да реагира со лаење на нечие нервозно однесување.

Претходни искуства и социјализација

Социјализацијата уште од рана возраст има клучна улога во обликувањето на кучешкото однесување. Кучињата што имале можност да се дружат со различни типови луѓе обично се посмирени и помалку склони кон лаење.

Од друга страна, кучиња кои имале малку контакт со луѓе или поминале низ трауматични искуства може да покажуваат поголем страв и недоверба, па почесто да лаат на луѓе што ги доживуваат како „поинакви“.

На крајот, лаењето е резултат на комбинација од инстинкти, искуства и сетилни доживувања. А, секако, секое куче има уникатни карактеристики и своја личност и начин на кој го доживува светот околу себе.

Извор: n1info.hr
Фото: Freepik