Во јануари и март 2018 година има две полни месечини, но февруари нема. Астрономот Дејвид Чепман го објаснува циклусот на месечината и календарите.

Во 2018 година (ќе) се случи невообичаен редослед на полна месечина: 1 јануари, 31 јануари, 1 март и 31 март. Во јануари имаше две полни месечини, ниту една во февруари и две полни месечини во март. Ова не е единствена појава - се случила во 1999 година и повторно ќе се случи во 2037 година, во интервал од 19 години, наречен Метонски циклус од самите астрономи.

Нема научно значење за двете полни месечини во еден месец или тоа што во февруари нема полна месечина. Станува збор за апсурдност во нашиот календар.

Просечното време помеѓу две полни месечини е 29,5 дена. Повеќето месеци од календарот се подолги (30 и 31 ден), а февруари е пократок (28 дена, 29 во престапни години). Со тоа, можно е, одвреме-навреме, кој било од 11. преостанати месеци да содржи две полни месечини, но не и февруари. Февруари не може да има полни месечини. А кога ќе се случи ова, и јануари и март имаат две полни месечини. Денес, втората полна месечина во еден месец се нарекува сина месечина.

Некои традиционални календари, како хебрејскиот, муслиманскиот и кинескиот, имаат месеци што точно го следат лунарниот циклус. Се разбира, таквите лунарни месеци имаат простор за една полна месечина. Древниот римски календар бил сличен, но римските свештеници постојано правеле неред, до моментот кога Цезар издиктирал календарска реформа со која се одделиле месеците од лунарниот циклус, за да ја подели сончевата година во 12 интервали. Идејата била да се синхронизираат месеците со сонцето и годишните времиња, идеја што потекнува од Египет.

Таквиот календар веќе бил во согласност со годишните настани од земјоделска важност, како што е поплавата на Нил. Потоа, завршивме со седум месеци по 31 ден, четири месеци по 30 дена и еден краток месец од само 28 или 29 дена. Овој реформиран јулијански календар подоцна бил изменет од папата Григориј XIII, меѓутоа, само формулата кога се случува престапната година, а не и должината на месеците.


Домородните жители на Америка (вклучувајќи ја и нацијата Микмав или Микмак во Канада), природно го сметале времето на лунарните циклуси, при што секоја месечина била поврзана со сезоната од еколошки дескриптори, како што се реките што требало да замрзнат и крекањето на жабите. Како и другите култури што ја следеле месечината, била вметната 13. месечина во редоследот на секои 2 или 3 години за да се задржат месеците во чекор со годишните времиња. Како домородните нации го организирале сето ова, не е јасно, и можеби никогаш нема да биде кодифицирано.

Имињата на полната месечина популаризирани од Алманахот на стариот фармер се засноваат на културата на Алгонкин и се разликуваат од имињата на Микмав, но принципот е ист; на пример, полната месечина на почетокот на есента се нарекува месечина на жетвата.

12-те месеци од европскиот календар биле непознати за домородните народи и немале никаква важност за нив. Откако се населиле Европејците, нивниот календар на крајот станал приоритет за духовни, правни и политички цели.