Гледањето на помладата верзија од себеси може да разбуди детални спомени од детството благодарение на врската на мозокот помеѓу перцепцијата на телото и меморијата. Овој експеримент укажува на моќни нови начини за доаѓање до спомените, за кои некогаш се сметало дека се изгубени во времето.

Нова студија покажува дека краткото менување на начинот на кој луѓето ги гледаат своите тела може да го олесни потсетувањето на автобиографските спомени, вклучително и некои од раното детство.

Ова истражување е првото што покажува дека возрасните можат поефикасно да пристапат до раните спомени, кога привремено се гледаат себеси со детска верзија на сопственото лице.

Како „илузијата на лицето“ повторно ги поврзува умот и телото

Невронаучниците од Универзитетот „Англија Раскин“ ја воделе студијата во која учествувале 50 возрасни волонтери. Експериментот ја користел техниката „илузија на лицето“ - техника што им помага на луѓето да имаат чувство како другото лице што го гледаат на екранот да е всушност нивниот сопствен одраз.

Секој учесник гледал видео во живо од своето лице кое било дигитално изменето со филтер за фотографии за да личи на нивниот изглед како дете. Додека учесниците ги движеле главите, сликата на екранот ги отсликувала нивните движења, создавајќи чувство дека детското лице е навистина нивно. Контролната група го доживеала истото поставување, но учесниците ги гледале нивните непроменети возрасни лица.

По завршувањето на илузијата, од учесниците било побарано да учествуваат во интервју за автобиографска меморија, дизајнирано да поттикне сеќавања и од нивниот ран живот и од претходната година.

Јасно зголемување на сеќавањето на детството

Истражувачите мереле колку детали учесниците вклучиле кога ги опишувале своите епизодни автобиографски сеќавања. Ова се видовите сеќавања што му овозможуваат на лицето ментално да ги оживее минатите искуства и да „патува назад во времето“ во рамките на сопствениот ум.

Наодите покажале дека луѓето што ја виделе помладата верзија од себеси се сеќавале на значително подетални настани од детството. Резултатите даваат прв доказ дека суптилните промени во телесната самоперцепција можат да влијаат врз тоа колку длабоко пристапуваме до далечните сеќавања.

Отклучување на врската „мозок-тело“ во меморијата

Според истражувачите, ова откритие фрла нова светлина врз тоа како нашата перцепција за телото комуницира со меморијата. Тоа на крајот би можело да доведе до нови методи за пристап до заборавени или тешко достапни спомени, вклучувајќи ги и оние од периодот познат како „детска амнезија“, кој обично ги опфаќа првите неколку години од животот.

Преиспитување на своето „јас“ за повторно да се вратиме на минатото

-Кога се формирале нашите спомени од детството, имавме различно тело. Затоа се прашувавме: ако можеме да им помогнеме на луѓето повторно да ги доживеат аспектите на тоа тело, дали можеме да им помогнеме да се сетат на своите спомени од тоа време - вели професорката Џејн Аспел од Универзитетот „Англија Раскин“.

- Нашите наоди сугерираат дека телесното „јас“ и автобиографската меморија се поврзани бидејќи привремените промени во телесното искуство можат да го олеснат пристапот до далечни автобиографски спомени. Овие резултати се навистина возбудливи и сугерираат дека понатамошни, пософистицирани илузии на телото би можеле да се користат за да се отклучат спомените од различни фази од нашите животи - можеби дури и од раното детство. Во иднина ќе биде можно да се адаптира илузијата за да се создадат интервенции што би можеле да помогнат во освежувањето на меморијата кај луѓе со нарушувања - заклучуваат истражувачите.

Извор: sciencedaily.com

Фото: Freepik