Беше недела. Само што се вратив од болница. Доцна попладне дојдоа децата и внуката. Мажот ми седеше до мене на каучот, ме држеше за рака и на секои пет минути ме прашуваше како сум и дали ми треба нешто. Се одмаравме по ручекот што тој го приготви.

Да, децата. Синот ми го направи омилениот колач – принцес-крофни, но без шеќер, без глутен, без... Без сè, но сепак беа одлични. Ми подари слушалки и ми објасни како во болница, ако ракот повторно ме однесе таму, ќе можам да уживам во „Абба“, Габи, Јасна Злокиќ, Оливер и во оној што секогаш ми го крева расположението – Џони Кеш. Да, преку телефон некој може да ми го пушти и на погреб.

- Биди позитивна - ми велат сите. Ја гледав ќерка ми како слегува по скалите. Правосмукалката урлаше. Синот по стоти пат ми објаснуваше како функционираат слушалките, а внуката стоеше пред шпоретот и ми го вареше омиленото јадење – ориз со млеко. Мајка ѝ ѝ даваше насоки: - Полека, на тивок оган, баба сака оризот да биде како крем.

Ќерката ја остави правосмукалката. Со крпата поминуваше по плочките, а ние на каучот ги кренавме нозете за да не нè допре. Не знаев дека плочките во дневната соба ни биле светлокафеави. Потоа пак се качи на катот – бањата беше очајна за сите модерни средства за чистење.

Некој портал напиша дека им ги отворив вратите на новинарите од „луксузниот дом“. Мојот дом за мене е најубавиот на светот, иако има само скромни седумдесетина квадрати. Дали требаше ова да го откријам? Зарем не би било подобро за мојот имиџ да премолчам? Баш ми е гајле за имиџот и за луксузот. Ако ме привлекуваа вили со базени, ќе се занимавав со политика или ќе бев судијка.

Куќата светеше, огнот во шпоретот гореше, мачката Коко лежеше крај него, јас уживав во кремастиот ориз, научив како се користат слушалките, децата и внуката ми мавнаа и си заминаа, со маски на лицата.

Дали ова е љубов? Или...

Или и моите деца ја знаат старата поговорка – кога децата се во педесеттите или блиску, живите родители се мртов капитал. Јас не би била јас ако не сум јас. Најдобрата пријателка ми рече дека сум луда кога, плачејќи по телефон, ѝ објаснив што ми ја растргнува душата.

Да. Маж ми. Вратена од болница, неспособна за што било. Тој ме капеше, ме облекуваше, ми ги облекуваше чорапите пред спиење, ми го мачкаше старото тело со лосион. Јас, на седумдесет и шест години, а триесет и седум години сме заедно. Не можам да објаснам зошто тој без приговор готви, пере, пегла, ме тера да пијам многу вода – ние, што сме на хемотерапија, мора да ги исчистиме отровите од телото...

Ми текна на друга поговорка. Мислам дека јас ја измислив. Жива жена во седумдесет и шестата – мртов капитал.

Можеби само се искупува за сите гревови што ќе ги направи кога ќе се ослободи од мене?

Ми подари книга од Пол Остер. - Најнова е, за староста, пишува малку откачено - ми рече. Не ја прочита. Главниот лик е вдовец, малку постар од маж ми. Дојдов до средината на книгата – 70-годишниот тип се подготвува да ја запроси шеснаесет години помладата жена, најдобрата пријателка на неговата покојна сопруга, со која веќе спиел.

Мајко мила! Значи така.

Иако маж ми нема да ме изневери со мојата најдобра пријателка – таа е среќно мажена и ја болат колковите. Но на светов има толку многу помлади жени што со години ми велат дека маж ми изгледа феноменално, што ме боли срцето. Кога ќе умрам, ќе боли само прашината што ќе остане зад мене и што ќе го почувствува секој негов оргазам со некоја проклета вештерка. Љубомората никогаш не умира.

А потоа... Вчера се вратив од дневната болница на онкологија во Риека. Таму „колегата“ ми рече дека веќе десет години се лекува од рак и дека се чувствува добро.

Опа! Опааааа... А што ако? Никогаш не се знае. Сè е можно. Модерната медицина е чудо.

Ве молам, навистина ко Бога ве молам, ако некаде на улица ги сретнете моите деца, немојте да им кажете дека зборував со тој човек. Мртви родители, жив капитал, жива жена, мртов капитал.

Или и вие мислите дека ова е приказна за љубовта?

Автор: Ведрана Рудан
Извор: Rudan.info
Фото: Screenshot/YouTube