Младите шимпанза го учат својот стил на комуникација од нивната мајка и роднините од мајчина страна, но покажуваат и мала сличност со однесувањето на нивниот татко и роднините од таткова страна, според студија објавена во списанието со отворен пристап „ПЛОС биологија“ од страна на Џозеф Мајн од Универзитетот во Цирих, Швајцарија, и неговите колеги.
Човечките деца учат како да комуницираат додека се развиваат, а нивното комуникациско однесување е во голема мера под влијание на нивните родители. Иако шимпанзата комуницираат и преку користење вокални сигнали, гестови, пози и изрази на лицето, не е јасно дали овие однесувања се научени или генетски одредени.
За да истражат, истражувачите го набљудувале однесувањето на 22 диви шимпанза (Pan troglodytes), кои се навикнати на присуството на луѓето, во националниот парк Кибале, Уганда. Тие снимиле вокални сигнали, вклучувајќи грчење, квичење, како и невокална комуникација, на пример, движења на рацете, насока на погледот и пози на телото. Тие откриле дека стилот на комуникација на шимпанзата, мерен според тоа колку комбинации од вокални и невокални однесувања обично произведуваат, покажал силна сличност со оној на нивната мајка и роднините од мајчина страна, но не толку и на нивниот татко и роднините од таткова страна.
Овие резултати покажуваат дека стилот на комуникација на шимпанзата може да вклучува научена компонента бидејќи мајките шимпанза се главните старатели, а татковците не придонесуваат во родителството.
Студијата покажува дека начинот на кој шимпанзата ги комбинираат вокалните и невокалните сигнали е малку веројатно да биде толку генетски определен како што се сметаше претходно, туку наместо тоа може да се научи социјално, слично на начинот на кој луѓето учат да комуницираат.
Сите шимпанза набљудувани во студијата биле на возраст над 10 години, кога почнуваат да стануваат понезависни од својата мајка, што укажува дека влијанијата од мајчините роднини имаат трајни последици врз комуникациското однесување на шимпанзата.
- Она што го гледаме е дека одредени мајки шимпанза имаат тенденција да произведуваат многу вокално-визуелни комбинации, додека други произведуваат малку. А потомството на крајот се однесува како мајките, што резултира со тенденции специфични за семејството - истакнал Мајн.
- Кај луѓето, говорот на телото вклучува гестови со рацете и изрази на лицето, но исто така и многу суптилни однесувања, како што се промени во држењето на телото и насоката на погледот. Со нашиот пристап можевме да процениме дали шимпанзата учат и за овие помалку истакнати карактеристики – забележал коавторот Сајмон Таунсенд.
Извор: phys.org
Фото: Freepik