Универзумот е толку неверојатно голем и преполн со речиси бесконечно снабдување на потенцијално животворни светови. Тогаш каде се сите?

Во своето срце, ова е она што се нарекува Ферми парадокс: збунувачка научна аномалија дека и покрај тоа што има милијарди ѕвезди во нашиот Млечен Пат - никогаш не наидовме на некакви знаци на напредна вонземна цивилизација. Зошто?

Некои укажуваат на тоа дека вонземјаните можеби хибернираат или дека нешто мистериозно ја спречува нивната еволуција. Или можеби не сакаат да имаат ништо со нас.

Теоретскиот физичар Александар Березин од националниот истражувачки универзитет за електронска технологија во Русија има свое објаснување зошто сме навидум сами во универзумот.

Според Березин, парадоксот има тривијално решение што не бара никакви контроверзни претпоставки, но може да биде тежок за прифаќање бидејќи предвидува иднина за нашата цивилизација што дури е полоша од исчезнување.

Како што смета Березин, проблемот со некои предложени решенија за Ферми парадоксот е тоа што премногу прецизно ги дефинираат вонземјаните.

- Специфичната природа на цивилизациите што произлегуваат од меѓуѕвезденото ниво не треба да е важна. Тие би можеле да бидат биолошки организми како нас, вештачка интелигенција што се побунила против нивните творци или дистрибуирани умови од планетата како оние опишани од Станислав Лем во Соларис - вели тој.

Секако, дури и со толку широк опсег ние и понатаму не гледаме докази за овие работи во вселената.

Но за целите на решавањето на парадоксот, Березин вели дека единствениот параметар што треба да го имаме предвид - во однос на дефинирањето на вонземниот живот - е физичкиот праг на кој можеме да го набљудуваме неговото постоење.

- Единствената променлива што објективно може да се измери е веројатноста за откривање живот во вселената во одреден опсег на Земјата. За да биде поедноставно, да го наречеме „Параметар А“.

Ако вонземната цивилизација на некој начин не стигне до параметарот А, без разлика дали тоа би било со развивање меѓуѕвездено патување, емитување на комуникација низ вселената или на друг начин, можеби постои, но не ни помага да го решиме парадоксот - вели Березин.

- Што ако првиот живот што ќе достигне до меѓуѕвездениот пат мора да ја искорени целата конкуренција за да поттикне сопствена експанзија? - ја поставува хипотезата Березин.

Како што објаснува тој, тоа не мора да значи дека високо развиена вонземна цивилизација свесно би ги избришала другите форми на живот, туку можеби тие едноставно нема да забележат, на ист начин како што една градежна екипа го уништува мравјалникот за изградба на недвижен имот бидејќи нема поттик да го заштити.

Дали Березин сугерира дека сме мравки, а причината зошто не наидуваме на вонземјани е тоа што едноставно нашата цивилизација не е уништена од такви непромислени супериорни форми на живеење?

Не. Веројатно затоа што не сме мравки, туку идни уништувачи на световите што ги бараме цело време.

- Под претпоставка дека наведената хипотеза е точна, што значи тоа за нашата иднина? Единственото објаснување е повикувањето на антропскиот принцип: ние сме први што пристигнале на меѓуѕвездената сцена и најверојатно ќе бидеме последни што ќе си заминеме - објаснува тој.

Таквото потенцијално уништување не би требало да биде намерно дизајнирано - можело да се одигра едноставно како неограничен систем, поголем од обидите на секој поединец да го контролира.

Ова е прилично застрашувачки - во основа ние можеби сме победници во смртоносна трка, а не ни знаеме дека се натпреваруваме.

Дури и Березин се надева дека не е во право.