Многу од овие филмови имаат култен статус, некои се одлично прифатени, некои не, а на некои статусот на блокбастери сосема им ја засени пораката.
Погледнете ја листата со некои од поомилените филмски наслови и проверете дали сте ја сфатиле поентата.
„American Psycho“
Кога се појави, феминистите низ светот го презираа овој филм. Всушност, исто мислење имаа и за книгата бидејќи претпоставија дека поттикнува насилство кон жената. Тие организираа и протести додека се снимаше филмот и вршеа притисок врз компаниите поврзани со филмот. Откако се појави, многу критичари рекоа дека е „најодвратниот филм на годината“.
Иако на моменти е тежок за гледање, критичарите испуштија еден клучен детаљ. Ова е, всушност, очигледен пример на сатиризацијата на насилството, критика на мизогинијата и филм за последиците од нихилизмот. И тоа може да биде многу за оние што само сакаа да ги потврдат своите предрасуди.
„The Happening“
Станува збор за филм кој, поради лудиот заплет во кој растенијата убиваат луѓе, сите го дочекаа на нож. Меѓутоа, тоа е филм кој никогаш не требаше да го сфатиме сериозно. Ова никогаш не требаше да биде добар филм.
Од самиот почеток желбата на Шајмалан била да создаде модерна верзија на нискобуџетен филм во стилот на хорорите од 50-тите и 60-тите години.
Некој требало тоа да им го каже на критичарите.
„Fight Club“
Кога се појави, многумина го критикуваа филмот поради величењето на насилството и поттикнувањето на формирање вистински клубови на борците.
Многу луѓе очигледно ја пропуштиле критиката на „мачо-мените“ бидејќи Дурден не само што не е идеален човек, туку е и главен негативец и психопат со кого никој не треба да се поистоветува.
„Natural Born Killers“
Истиот проблем го има и филмот на Оливер Стоун. Многумина го доживеаја како кулминација на насилство и сериски убијци, а публиката дури и навиваше за хероите во нивните убиствени походи.
Се разбира, тоа не беше намерата на режисерот, кој сакаше да создаде сатира за гламуризацијата на насилството и сериските убијци од страна на медиумите и јавноста. Од друга страна, публиката всушност потврди дека Стоун е во право и дека живееме во болно општество.
„Snowpiercer“
Овој филм на Бонг Џон-Хо е ремек-дело. Сепак, ова не е филм за сиромашните на кои им треба востание за да тргнат во поход, да ја уништат елитата и да ја преземат контролата на возот. Идејата сепак не е толку плитка и треба да се надмине ова толкување.
Ова е првенствено критика на човековиот род. Не заборавајте на духовниот лидер на револуцијата Гилијам, кој од почетокот соработува со деспотот Вилард. И покрај тоа што Гилијам жртвуваше повеќе, двајцата се дел од истиот проблем.
Револуцијата е осудена на пропаст од самиот почеток. Неколку пати намерно се поттикнува за да се намали бројот на патници и да се одржи екосоставот. Како и во реалноста, револуционерите во овој филм само го одржуваат системот, а не се борат против него. Она што е потребно е револуција на умот. Треба да се излезе од возот и да се сфати колку прекрасен свет уништуваме однатре. Треба да се побегне од магичниот круг на историјата, а ако не можеме да најдеме излез и единствено решение е да се жртвуваат невините (во филмот тоа се деца што се замена за застарените алатки), можеби не сме достојни за опстанок.
„The Shining“
Ова не е филм за зли духови кои ја преземаат контролата и негативно влијаат врз добрите луѓе, ова е филм за деструктивната природа на алкохолот.
Џек Торранс е во лудило во време кога духовите во хотелот служат алкохол. Постои добра причина за тоа. Имено, Стивен Кинг ја напишал приказната кога самиот се борел со алкохолизам.
„(500) Days of Summer“
Некои за ликот на Жозеф Гордон-Левит мислат дека е шармантен романтичар кој трча по погрешна личност, но тоа е далеку од намерата на авторот на овој нетипичен и исклучително добро напишан филм.
- Предлагам сите што се вљубиле во мојот лик повторно да го видат филмот и да видат колку е себичен - рече Левит во едно интервју.
Имено, Том има развиено опседнатост со девојката врз која ја проектира сопствената фантазија, а таа од самиот почеток е прилично јасна каква е. Тој беше оној што веруваше дека Самр ќе го реши неговиот несреќен живот, но тоа не беше нејзина работа. По неуспехот да ги исполни своите очекувања, тој се обидува да ја натера на тоа.
Толку за шармантниот романтичар.
„Josie and the Pussycats“
Кога се појави, критичарите веднаш ја погребаа оваа тинејџерска комедија, а особено пречеа многуте реклами во филмот.
Беа во право - имаше премногу реклами. Она што критичарите не го знаеја беше дека ова е огромна пародија на преголемиот консумеризам кој ја покраде музичката сцена.
Пораката на филмот беше тинејџерите да внимаваат, а генијално е и тоа што филмот ја критикуваше Ем-ти-ви-генерацијата привлечена од рекламите.
Друг детаљ: Иако филмот е полн со производи, не станува збор за рекламирање, бидејќи компаниите не учествувале во овој филм.
„Dirty Dancing“
За многумина ова беше и остана еден безумен филм за танцот. За други, култен класик со кој пораснале и за кој ги врзуваат убави спомени.
Веднаш штом се појави, се јавија и критичарите, но денес се смета за еден од најдобрите „женски филмови“.
За почеток, важно е да се знае дека ова е автобиографски филм на сценаристката Елинор Бергстајн, која, исто како и Бејби, израснала во конзервативно семејство и учествувала во натпревари за танцување.
Сепак, танцот е метафора за сексуалното созревање. Иако не е споменато во филмот, дејството се одвива во 1963 година, пред судскиот процес „Ро против Вејд“, кој беше клучен за легализација на абортусот во САД. Поради оваа причина, Пени е принудена да абортира кај „уличен лекар“, а филмот е потсетник за опасностите што се појавуваат кога жените се лишени од правото на
избор.
Фото: Screenshot/YouTube