Се чинеше дека ерата на Френк Гери никогаш нема да заврши. Но, сега кога најпознатата фигура на американската архитектура - или технички канадско-американската архитектура - почина на 96-годишна возраст, дојде време да се запрашаме кога точно започнала неговата ера. Или поточно, со која градба: концертната сала „Волт Дизни“ во Лос Анџелес? Фондацијата „Луј Витон“ во Париз? Радикалната реновација на неговиот скромен дом во Санта Моника, честопати цитирана како почетна точка на металната, намерно несоодветна естетика, сега призната низ целиот свет? Според видеото што ќе го видите, токму музејот „Гугенхајм“ во Билбао е нешто што би требало да се набљудува ако сакаме да ја разбереме архитектурата на Френк Гери.
„Гугенхајм“ во Билбао бил предизвикувачки проект во раните деведесетти години, но тогаш Билбао претставувал предизвикувачка средина. Некогаш просперитетен пристаништен град, баскиската метропола навистина западнала во тешки времиња. Малата историја на Билбао со туризмот датира од средината на 19 век, но за многу Шпанци, можноста местото да се претвори во меѓународна дестинација изгледала далечна. Сепак, бил осмислен амбициозен план за развој кој вклучувал нова инфраструктура, вклучувајќи го и првиот метросистем во градот, околу филијала на Музејот „Соломон Р. Гугенхајм“ во Њујорк.
Со својата оригинална локација на Петтата авенија, дизајнирана од Френк Лојд Рајт (претходник на Гери), таа институција имала одреден степен на искуство со смели дизајни на згради. Иако денес може да биде познат изгледот на нејзините скулпторски кривини, всушност, конструирањето на таквите геометриски форми во реалноста барало технологии кои никогаш порано не биле користени во архитектурата, вклучувајќи го и раниот систем за 3Д-моделирање ЦАТИА.
„Гугенхајм“ е производ на своето време. Како што и се случило, оваа градба и поврзаните реконструкции внесуваат нов живот во градот, што инспирирало децениски „ефект на Билбао“ на проекти низ целиот свет со слични цели, од кои некои вклучуваат и културни институции дизајнирани од Гери.
Извор: openculture.com
Фото: YouTube screenshot