Смеата е универзален и примарен израз на човечките емоции. Сепак, постои смеа што е одбивна. Тоа е смеа што е прекумерна и насила, честопати е гласна и вештачка, па ја чувствуваме како непријатна форма на претерување. Како можеме да го разбереме таквото однесување?

Што може да биде во заднина: Кога има вештачко смеење, енергијата не е добра

Во социјални ситуации, луѓето често го користат смеењето како алатка за да покажат дека се вклучени во општеството. За да ја ублажат непријатноста или да бидат прифатени. Истражувањата покажуваат дека моќта на социјалната динамика влијае врз смеата. На пример, луѓето со поголема социјална моќ имаат тенденција да имаат подоминантна смеа, повисок тон, поголема јачина на звук, поголем опсег на варијации.

Така, една форма на гласно, емфатично смеење може да биде општествен настап, всушност, начин лицето да се истакне, да покаже енергија, желба да биде вклучено.

Разликата помеѓу спонтаното и вештачкото смеење

Невронауката и психологијата покажуваат дека спонтаното смеење (она што се јавува природно) поради нешто навистина смешно и смеата што се произведува свесно или „принудено“ имаат различни акустични и мозочни карактеристики.

На пример, една студија покажала дека слушателите од различни култури успешно ја разликувале „вистинската“ од „лажната“ смеа. Кога сме свесни дека смеењето е присилно, мозокот ги активира регионите поврзани со евалуацијата на ставот на другата личност и прашува „зошто се смее“. Или, што точно е смешно?

Така, гласното, вештачко смеење може да биде сигнал дека не е само реакција на хумор, туку дека има социјална мотивација.

Можни нарушувања

Иако прекумерното смеење често не е знак на патологија, постојат ситуации кога она што е неадекватно може да укажува на невролошки или психијатриски проблем. Некои такви примери се:

Псевдобулбарен афект (ППА) – нарушување кое е поврзано со оштетување на мозокот (на пр., по повреда, кај мултиплекс склероза) и се карактеризира со епизоди на смеење или плачење кои не се совпаѓаат со ситуацијата.
Витцелсухт – редок невролошки феномен во кој лицето постојано прави шеги, доживува еуфорија, се смее во несоодветни ситуации; често се поврзува со оштетување на фронталниот лобус на мозокот.

Затоа, ако некој се смее „премногу“, без навистина да помисли дека нешто е смешно, без да чувствува радост, често и без контрола, тоа може да биде сигнал за дополнителна процена од страна на експерт.

Како да се разликува „нормалното“ прекумерно смеење од потенцијален проблем

Ако некое лице често и интензивно се смее гласно, но свесно се однесува така, тоа го прави од желба за внимание, социјално прифаќање или ставање себеси во преден план. Може да биде социјален или личен стил на однесување, а не мора да биде нарушување. Сепак, некои луѓе може да имаат проблеми со депресија.

Ако смеата е несоодветна за ситуацијата, лицето има мала или никаква свест за несоодветноста или е придружено со други необични симптоми (како што се проблеми со контрола на емоциите, промени во однесувањето, невролошки симптоми), тогаш треба да се разгледа медицинска/психијатриска евалуација.

Социјален контекст

Исто така, социјалниот контекст е важен. Во некои култури или групи, смеата, интензитетот и начинот на изразување варираат. Она што на едно место изгледа „прекумерно“ може да биде нормално во друга средина.

Смеењето кое е акцентирано, погласно или поагресивно од просекот, не значи автоматски дека некој има нарушување. Честопати тоа е само начин на комуникација. Тоа е начин на кој лицето изразува ентузијазам, социјална вклученост или привлекува внимание. Сепак, кога таквото однесување е рутинско без свест за реалноста или со други невропсихијатриски симптоми, оправдано е да се размислува за подлабока анализа.

Извор: eklinika.telegraf.rs

Фото: Freepik