Во 2012 година, Владимир Путин се врати на претседателската функција, после четири години, уставно наметната пауза. На негово изненадување, во периодот на неговата инаугурација, демонстрантите ги преплавија улиците на Москва и другите поголеми градови за да го изразат незадоволството поради неговото доаѓање.
После глобалната финансиска криза во 2008 година, постојано никнуваа популистички востанија низ Европа. Путин и неговите стратези ги насетија почетоците на поголемо востанија кое би можело да го шокира континентот и да предизвика непријатности за неговите геостратешки конкуренти. Во 2013 година, Центарот за стратешки комуникации забележа дека Западот прикажува феминизам, движења за права на хомосексуалците. Со традиционалните маси кои мечтаеја за бунт, рускиот претседател имаше одлична можност - да стане „Новиот светски лидер на конзерватизмот“.
Путин никогаш немал позитивен став кон Западот. Тој постојано го напаѓал и опишувал Западот како „неплоден и неутрален“, а руската пропаганда ѝ се потсмеваше на Европа нарекувајќи ја „Гејропа“. Путин на големо обвинуваше за морален релативизам. „Можеме да видиме колку евроатлански земји всушност ги отфрлаат нивните корени, вклучувајќи христијански вредности кои претставуваат основа на западната цивилизација“, изјави тој во една прилика.
„Тие ги негираат моралните принципи и сите традиционални идентитети: национален, културен, верски, па дури и сексуален... Тие имплементираат политики кои ги изедначуваат големите семејства со истополови партнерства, верувањето во Бога со верувањето во сатаната. Со тоа Западот се движи кон хаотична темнина и се враќа во примитивна држава“.
Некои аналитичари сметаа дека
Путин нема да успее со оваа реторика. Сепак, десничарските лидери низ целиот свет - од Родриго Дутерте од Филипините до Најџел Фараж во Британија и Доналд Трамп во Америка, сега зборуваат за Путин како за херој.
Ова не се должи само на реториката на Путин, туку и неговото достигнување бидејќи го предвиде глобалниот популистички револт и помогна во давањето на идеолошка форма. Со неговата апокалиптична критика за Западот, Путин стана маскота на традиционалниот отпор.
На почеток, повеќето западни набљудувачи претпоставуваа дека Путин нема да има фанови надвор. Руската надеж првично се фокусираше на Марин Ле Пен, жесток критичар на имиграцијата и глобализацијата, чија партија содржеше луѓе кои го негираа Холокаустот. Во 2014 година, руската банка му позајми на Ле Пен околу 9 милион евра. За возврат, Ле Пен го засили позитивниот говор за Путин, изјавувајќи дека Русија е „природен сојузник на Европа“.
И Саркози, кој се бори да ја воскресне неговата кариера, има позитивни ставови за Путин. „Иако не сум близок со него, морам да ја признам неговата искреност, смиреност и неговиот авторитет. Тој е секогаш толку руски!“
Француската наклонетост кон Путин има корени во долгата историја на русофилијата и анти-американизмот во земјата. Меѓутоа Путин се фаворизира поради неговите жалопојки кои им одговараат на расположението на конзервативната база на Франција. Француската јавност има голем апетит за полемики во кои е прикажано драстично опаѓање на земјата и нејзин пропаст. Анксиозноста на народот е фокусирана на стравот дека Франција ќе се претвори во една муслиманска земја.
Спротивно на мудроста која преовладува, новиот популизам не може целосно да се припише на економското поместување. Во краток временски период, Западот помина низ голема културна револуција - прилив на имигранти и движење кон нова рамноправност. Пред само една деценија, прашањата како хомосексуалните бракови беа толку спорни што и политичари како Барак Обама не се осмелуваа да ги поддржат. Успехот на движењето се чини како едно чудо на ерата - лекција за тоа што може да се случи кога интернетот помага во поврзувањето на луѓето, и кога забавната индустрија проповеда толеранција.
Геј бракот е проблем во Франција, каде Фијон вети дека ќе го блокира посвојувањето на деца од истополови бракови. Тука некаде е и борбата против исламот; кампањата на Фијон беше наречена „Освојување на исламскиот тоталитаризам“.
Путин го преврти наративот на Студената војна. Во советско време, Западот беше непријател на безбожништвото. Денес, рускиот лидер е оној кој се обидува да ги спаси традицијата и верата.
Доналд Трамп е новобранец во култот на Путин. И навистина, во морето теории кои се обидуваат да го објаснат oбожувањето на Трамп кон рускиот лидер, луѓето многу помалку се фокусираат на идеологијата, отколку на заговорот. А сепак, анализата покажува дека Трамп се спојува со Путин. Главниот идеолог на Трамп, Стив Бенон, јасно ја гледа западната цивилизација како инертна.
На Банон му се јасни клептократските тенденции и империјалните амбиции на Путин. Сепак, овој скептицизам не ги поткопа симпатиите кон проектот на Путин. Се разбира, „клутуркампф“ не е само дијагноза на светот, туку и политичка стратегија.
Путин ја покажа својата ефикасност. Кога демонстрантите не сакаа тој да владее, Путин го сврте нивното внимание кон хомосексуалците, кои ги претстави како егзистенцијална закана за рускиот начин на живот, додека проевропските демонстранти во Киев беа претставени како поддржувачи на истополовите бракови.
Денес жалопојките се поинакви. Тие имаат невообичаено голема област и содржат најопасен вид на апокалиптични размислувања од минатиот век - страв од културна дегенерација, вознемиреноста дека цивилизацијата расте со „немашкост“, чувството дека либералната демократија не успеа да ја заштити цивилизацијата од своите непријатели. Трамп не мисли толку ригорозно како Путин, меѓутоа неговата кампања содржеше слични елементи.
Постои мала емпириска основа за вината на цивилизациското гниење. Таа зборува за емоционалната состојба, а ние треба да се потрудиме да разбереме и да се соживееме. Но, од историјата знаеме дека визиите за претстојно варварство служат за оправдување на екстремни контра-рамки. Ова е загриженоста од која произлегуваат диктаторите. Восхитувањето на моќниците од далечина е гледањето по излози, кое може да заврши со купување на авторитаризам.