Витали Мански е познат руски режисер на филмови и документарци кој долго време бил заинтересиран за животот на луѓето во Северна Кореја. Тој, како и многу други луѓе, не можел да разбере како во 21 век може да постои земја што изгледа како да излегла од филмот „1984“ од Џорџ Орвел.
Поттикнат од својата желба, Мански успеал да се состане со официјалните претставници на Демократската Народна Република Кореја. Тие му понудиле можност да работи на филм. Секако, Витали се согласил, но не за да ја исполни наредбата, туку за да разбере како навистина живее најизолираната земја во светот.
Властите на Северна Кореја планирале да создадат филм што на светот ќе му прикаже слика од среќно семејство и добар живот. Тие подготвиле сценарио за 8-годишно девојче од Пјонгјанг кое на Денот на блескавата ѕвезда (роденденот на Ким Јонг-ил) се подготвува да ѝ се приклучи на Корејската детска унија. Официјалните лица му го дале сценариото на Витали и му испратиле супервизори кои секој ден го проверувале снимениот материјал. Јанг Зин-ми ја добила главната улога, а и нејзините родители го добиле сценариото.
© 태양 아래 / Deckert Distribution
Така, Мански станал сведок на внимателно кореографирана слика за среќен живот. Главните ликови биле преместени од еден стан во близина на железничката станица во убава куќа во центарот на главниот град. Сепак, куќата била само декорација - дури и подот не бил правилно направен. Плакарите биле празни, никој не ја користел бањата, а куќата немала ни влез.
Таткото бил новинар, но го претвориле во инженер на успешна фабрика што произведува млеко. Дури и семејните фотографии биле направени со лажна заднина. Но, филмот бил многу поголем отколку што изгледал.
Така, ако планот на властите функционираше, нивниот документарец би бил совршен пропаганден материјал. Но, планот на рускиот режисер бил многу поинаков.
Камерманот тајно снимил сè настрана од материјалот во сценариото. Тој успеал на камера да го фати лажниот свет, тајно снимајќи низ прозорците (Мански и филмската екипа не смееле да ја напуштат собата без нивните супервизори). Секој ден камерманот се жалел дека имал проблеми со стомакот и го копирал тајно снимениот материјал на друга мемориска картичка. Режисерот и филмската екипа биле под постојан притисок и тие го криеле неофицијалниот материјал. Знаеле дека ако материјалот биде откриен, последиците ќе биле многу драматични. Непосредно пред да пристигнат, младиот американски студент беше осуден на 20 години затвор затоа што се обидел да изнесе постер од лидерот на земјата надвор од Северна Кореја.
© 태양 아래 / Deckert Distribution
Мански вели дека по патувањето во Северна Кореја има повеќе прашања во врска со оваа земја отколку што имал пред да ја посети.
- Кога се подготвував за патувањето, мислев дека имам јасен став за оваа земја и дека тоа треба да го преточам во филм. Поминувајќи неколку месеци таму, дефинитивно можам да кажам дека сега не сфаќам ништо за начинот на кој живеат - вели тој.
Она што најмногу го изненадило било тоа што луѓето во Северна Кореја не се чувствувале несреќни бидејќи едноставно не знаат дека постои различен начин на живот.
- Мислев дека тоа е систем изграден врз стравови и забрани, но дека луѓето сфаќаат што се случува. Но, откако доживеав, знам дека не само што луѓето не сфаќаат што се случува, туку не ни размислуваат. Еднаш разговарав со дресер на тигри и тој ми објасни дека кога ќе се роди тигар (во циркусот), тој не знае дека е тигар. Расте, има канџи, заби и може да скока, но тој нема идеја дека е тигар - раскажува режисерот.
Фото: © 태양 아래 / Deckert Distribution
Ова се уште неколку факти за Северна Кореја што Мански ги објаснил во многу интервјуа:
- Настрана од семејството прикажано на филмот, Мански не видел мајки или татковци да шетаат со нивните деца;
- Некои работници живеат во самите фабрики, а децата спијат во училиштата;
- Мажите во Северна Кореја служат 10 години војска. Еден од ретките денови кога можат да си го видат цело семејство е на Цветното шоу. Мажите не смеат да останат сами со семејството и можат да ги видат во јавност во текот на шоуто.
- Луѓето носат вештачки цвеќиња на спомениците. Кога има премногу цвеќиња, специјални возила ги собираат и повторно ги враќаат во продавниците.
- На странците не им е дозволено да го користат метрото. На режисерот му било дозволено да го користи само на две станици за да ја сними потребната сцена. Немало доволно време, па му било понудено да фати уште едно метро и да ги помине истите две станици во спротивна насока.
- Нема реклами на локалната телевизија или радио. Има само два канали што емитуваат емисии за лидерот.
- Постојат два весници. На првата страница секогаш се наоѓа голема слика од лидерот. Другите страници ги прикажуваат помалите лидери и приказните за нивните победи. На крајот од весникот, во мал фонт има информации за настаните во другите земји - авионски несреќи, штрајкови и други проблеми.
- Никој се нема бакнато во ниту еден севернокорејски филм.
- Луѓето таму се родени во оваа реалност. Нивните предци така живееле и тие немаат никакви
информации дека животот може да биде поинаков. Не патуваат и немаат пристап до интернетот. Не мислам дека постои страв. Страшното нешто е што тие го поминале стравот - заклучува Мански.