Во 17 и 18 век, ерата на просветителството или раната модерност, Европејците го обиколувале светот и се враќале дома со приказни за суштествата, дивјаците и чудовиштата што ги среќавале. Не можејќи да најдат смисла во туѓите јазици и култури, тие погрешно интерпретирале сè што ќе виделе.

Во меѓувреме, бубонската чума ја зафатила Европа. Докторите ги предупредувале луѓето во градовите и селата облечени во костими од кожа од глава до петици, носеле големи кристални очила и маска на главата со долга муцка или клун, во кој имало ароматични зачини (нане, каранфилче, миро), сушено цвеќе (роза или каранфил) и сунѓерче натопено во оцет.


Иако костимот изгледа прилично бизарно, не бил  бескорисен. Наметката до глуждовите и клунот полн со тревки нуделе заштита од бактерии, особено затоа што растенијата се палеле и тлееле, испуштајќи чад од лицето на докторот. Појавата на доктор со ваков костим на прагот на едно домаќинство можела да значи дека смртта е блиску.


Де Лорм сметал дека формата на клунот на маската ќе му даде на воздухот доволно време да биде придушен од заштитните билки пред чумата да стигне до носот и белите дробови на лекарите.


Исто така, клунот симболично пренесувал важен факт за лекарите за чума: тие не биле исцелители, туку главно сведоци на смртта. Мал дел од нивните лекови имале ефект. Наместо лекување, тие честопати воделе демографски податоци, биле сведоци за тестаменти и извршувале обдукции. На некој начин биле непознати луѓе кои ги набљудувале обичаите на населението кое умирало, појавувајќи се во она што било познато како „костим на смртта“.

Извор: Open Culture